Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 1.djvu/185

 — Jak się masz, wuju Sol! Jakże czujesz się teraz? — wołał Walter.
 Staruszek siedział nieruchomo na drugim końcu stołu z okularami na oczach (nie na czole, jak zwykle) i w głębokiem zamyśleniu. Przy wejściu Waltera podniósł głowę i wskazał taksatora. Walter stropił się.
 — Pan ma interes do mego wuja? — spytał.
 — Proszę się uspokoić. Niema nic ważnego.
 Walter spoglądał zakłopotany to na handlarza starzyzny, to na wuja.
 — Widzi pan, mam u pańskiego wuja mały dłużek trzysta siedemdziesiąt funtów sterlingów. Termin minął — a oto dokumenty. Trzeba z pańskiem pozwoleniem zrobić zajęcie.
 — Zajęcie! — zawołał Walter, wodząc oczami dokoła pokoju.
 — Tak — mówił słodki Brogli — niech się pan nie lęka. Opiszemy teraz przedmioty, nic nadto. Sami to zrobimy, zgodnie i cicho. Przyszedłem bez policyi, jak pan widzi. Obejdziemy się bez niej. Wszak mnie panowie znacie.
 — Ach, wuju! — zaczął Walter.
 — Miły Walu! Pierwszy raz Bóg zesłał na mnie to nieszczęście, a jestem stary i całe życie uczciwie spędziłem.