Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/213

 — Słuchaj, duszko — rzekł, z lekka dotykając jej ramienia — ktoś pragnie mówić z tobą.
 — Czy się co stało? pytała Florcia z niepokojem.
 — Nic, nic! Przyszedł pewien pan i rozmawiałem z nim. Nic się nie stało. Chcesz wyjść do niego?
 Florcia spiesznie wstała i powierzywszy dozór nad ojcem Zuzannie, udała się na dół.
 Oczekiwał tam kuzyn Edyty.
 Zmieszana i przelękniona słuchała jego powinszowań.
 — Nic to — uspakajał Walter. — Chodzi o to, żebyś udała się do Londynu z panem. Pojadę i ja z tobą. W Londynie musisz kogoś odwiedzić.
 — Kogo? — spytała Florcia. — Ty go znasz, Walterze?
 — Tak.
 — I podług twego zdania — powinnam jechać?
 — Tak. Jestem przekonany, że nie będziesz żałowała. Ale lepiej do czasu nie pytać o szczegóły tych odwiedzin, sama zobaczysz.
 — Jeżeli tatuś śpi ciągle albo po obudzeniu się nie będzie potrzebował mych usług, to pojadę. Za chwilę wracam.
 Z temi słowy Florcia wyszła z pokoju. Wróciła gotowa do drogi. Jazda trwała z godzinę i był już zmrok, gdy powóz wtoczył się