1. Ci, którzy się schowali, nie ruszają się wcale z miejsca, póki ich nie odnajdzie szukający po kolei.
2. Gdy szukający znalazł towarzysza, zamiast wracać do celu, zaczyna gonić go i stara się schwytać pierwej, zanim dobiegł do celu.
Grę powyższą można urządzać zarówno na dworze, jak w mieszkaniu. Jeden z grających, obrany jednym ze sposobów wymienionych pod № 1, bierze chustkę, skręca ją i ukrywa gdziekolwiek w pokoju. Przez ten czas reszta grających stoi z zamkniętemi oczami w pewnem oddaleniu, w miejscu zwanem «dom» albo «cel». Po schowaniu chustki, wybrany woła «już!», wtedy wszyscy zaczynają szukać. Ten, który schował chustkę, daje małe objaśnienie; woła np.: «na ziemi», jeżeli chustkę schował gdzieś nizko, i «na niebie», jeżeli jest wyżej, np. na szafie, w szufladzie i t. p.
Poczem rozpoczyna się poszukiwanie.
Jeżeli jeden z grających, np.: Janek, zbliża się do rzeczy schowanej — ten, który schował oznajmia: «Jankowi robi się ciepło!» — jeżeli jest jeszcze bliżej: «Jankowi jest gorąco!»; a wreszcie gdy już jest u celu: «Janek się pali!».
Jeżeli przeciwnie, szukający oddala się od chustki — wtedy ten, co schował powiada: «zimno ci, Janku!» albo gdy szukający zbyt się oddalił — «w lód się obracasz!».
Ten, który nareszcie chustkę znajdzie, zaczyna gonić swych towarzyszów, starając się jednego z nich uderzyć pytką, ci znowu uciekają, albo ukrywają się w «domu».
Jeżeli nikogo nie trafił, bierze na siebie obowiązek schowania chustki, w przeciwnym razie chowa ją trafiony.
