twierdząco. Badania zaś ostatniego dziesięciolecia przyniosły mi mnóstwo dowodów, przekonywujących o słuszności moich dawniejszych przypuszczeń i hipotez, oraz znaczną ilość nowych danych, uzupełniających lub popierających twierdzenia i wnioski, do których już doszedłem po zanalizowaniu pierwszych kilku tysięcy odnośnych przypadków. Toteż nie będzie rzeczą trudną u poszczególnych chorych wykazać objawy, na mocy których, już w zaraniu cierpienia, można rozpoznać tło otępienia nawet wtedy, gdy brak jeszcze właściwych oznak katatonicznych.
Z uwag powyższych wypływa, że tezy swoje opieram nie jedynie na danych naukowych, ale też na bogatej praktyce życiowej.
Zanim przystąpię do ustalenia formy cierpienia, jakiem dotknięty był Niewiadomski, uzupełnię symptomatologję katatonji, zwłaszcza tych grup, które przebiegają pod postacią histerji, wzgl.
psychopatji i którym poświęciłem specjalną monografję[1]. W opisach tych, dosłownie cytowanych według moich prac, odrazu znajdziemy te właściwości, które cechowały osobę Niewiadomskiego.
Ułatwią nam one też rozpoznawanie choroby i umotywowanie djagnozy.
„Z większym jeszcze naciskiem, niż poprzed-
- ↑ Katatonie unter dem Bilde der Hysterie und Psychopathie. Berlin 1922.
