Strona:PL Nie-boska komedja (Krasiński).djvu/68

 Z gór podniosły się mgły i konają teraz po nicościach błękitu. Dolina Świętej Trójcy obsypana światłem migającej broni — i lud ciągnie zewsząd do niej, jak do równiny Ostatniego Sądu.

∗
∗                ∗

Kadedra w zamku Św. Trójcy.

PANOWIE, SENATORY, DYGNITARZE siedzą po obu stronach, każdy pod posągiem jakiego króla lub rycerza — za posągami tłumy SZLACHTY — przed wielkim ołtarzem w głębi ARCYBISKUP w krześle złoconem, z mieczem na kolanach — za ołtarzem CHÓR KAPŁANÓW. MĄŻ stoi w progu przez chwilę, potem zaczyna iść powoli ku arcybiskupowi ze sztandarem w ręku.

 CHÓR KAPŁANÓW: Ostatnie sługi Twoje, w ostatnim kościele Syna Twego, błagamy Cię za czcią ojców naszych. Od nieprzyjaciół wyratuj nas, Panie!
 PIERWSZY HRABIA: Patrz, z jaką dumą spogląda na wszystkich!
 DRUGI HRABIA: Myśli, że świat podbił.
 TRZECI HRABIA: A on się tylko nocą przedarł przez obóz chłopów.
 PIERWSZY HRABIA: Sto trupów położył, a dwieście swoich stracił.
 DRUGI HRABIA: Nie dajmy, by go wodzem obrali!
 MĄŻ: (klęka przed arcybiskupem) U stóp twoich składam zdobycz moją.
 ARCYBISKUP: Przypasz miecz ten, błogosławiony niegdyś ręką św. Florjana.
 GŁOSY: Niech żyje hr. Henryk — niech żyje!
 ARCYBISKUP: I przyjm ze znakiem Krzyża Św. dowództwo w tym zamku, ostatniem państwie naszem: wolą wszystkich mianuję cię wodzem.