Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.2 055.jpeg

48

Bawarja.

Germanów, równie jak inne miasta nadreńskie. Odtąd, t. j. od osiedlenia się pogańskich Alemanów w wyższej Germanji, ginie kościół w Spirze, lubo można przypuścić, że pewna liczba katolików musiała tam jeszcze pozostać. II. Epoka Agilolfingów. Bojoarowie, pojawiający się w VI w., panowie części Recji i Noryku, byli w głównej swej massie poganami. Jeżeli byli oni, jak chcą niektórzy, oddzielnym zupełnie szczepem, pomiędzy narodami zalewającemi wówczas Europę, zaprzeczyć wszakże niepodobna, że pomieszały się z niemi różne okruchy ludów germańskich, które, po złamaniu potęgi Ostrogotów, usadowiły się w Bojoarji. Tém się też tłumaczy mieszanina panująca tu pod względem religijnym, za pierwszych już znanych apostołów Bawarji, św. Eustasjusza i św. Agila, którzy się tu spotykali z arjanami i innemi błędnemi naukami (Boll. ad 29 Mart. et 30 Aug.), jakie aż do czasów św. Bonifacego niepokoiły tę krainę. Przyczyniało się do tego sąsiedztwo z arjańskimi Longobardami, spory o Tria Capitula, do których wplątał się nawet św. Ingenuin, bp Sebenu; także podejrzanego ducha missjonarze, jak Agrestjusz (Vita Eustasii 29 Mart.), jak biskupi Adalbert i Klemens (ob.); najwięcej jednak zamieszanie to pochodziło z braku stałych stolic biskupich i pozostawienia ciemnego duchowieństwa samemu sobie. Wszakże w VI w. już pomiędzy Bojoarami byli katolicy. Pierwszy książę znany w historji Bawarji, Garibald I, poślubił chrześcjankę imieniem Waltradę (Greg. Turon. Hist. Franc. IV 9); corka jego Teodelinda, królowa Longobardów, wielce przyczyniła się do rozszerzenia chrześcjanizmu pomiędzy nimi; dowodzi też tego jej korespondencja z Pap. Grzegorzem I. Ztąd prawdopodobną jest rzeczą, że i Garibald był katolikiem i że tak na dworze książęcym, jak pomiędzy ludem znajdowali się katolicy. W półowie VII w., pod panowaniem Agilolfinga Teodora I, bpem w Ratysbonie (Regensb.) był według Arnolda z Vochburga (ok. r. 1037), Lupus (Basnage-Canisius, t. III, p. I p. 133). Gdy za czasów tegoż księcia, św. Emmeran przybył r. 649 do Ratysbony, już znalazł tam kościół, poświęcony pod wezwaniem św. Jerzego, oraz kapłanów i dwór chrześcjański (Boll. Vita S. Emmer, ad 6 Sept.). Św. Emmeran został zabity w pielgrzymce swojej do Rzymu w Helphindorf, niedaleko od Monachjum, a ciało jego przeniesiono do książęcej rezydencji Aschheim, gdzie już był kościół poświęcony św. Piotrowi (ibidem). Życie św. Korbinjana, pierwszego bpa frejsingeńskiego († przed r. 730), dowodzi, że chrześcjanizm już był od dość dawna w wyższej Bawarji i w okolicach Salzburga. Bezimienny poeta z Ratysbony z IX w. cytuje, jako pierwszego bpa Sabiony czyli Seben około r. 570 — 610, św. Ingenuina, w tej epoce. Nie zdaje się, ażeby ten święty miał nieprzerwany poczet następców, bo tenże poeta do końca VIII w. wylicza tylko: Mastala, Jana i Alima (mabill. Analect. vet. p. 347. Bolland. ad 5 Febr. Resch's Annalen, t. I passim). Nakoniec spotykamy w Lorch (naprzemian w Passau) biskupów od końca VI w. Najstarszym z tych biskupów, po większej części koczujących, jest Erchanfried r. 606 — 623. Według dokumentów z owego czasu następcą Erchanfrieda był Otgar (625 — 39). Po śmierci Otgara, Bruno miał być w latach 639 — 89 biskupem Lorchu, ale rezydował w Passau, ponieważ w tej epoce wszystkie miasta nad rzeką Enns były zburzone (Pritz, Gesch. des Landes ob der Enns, t. I p. 220 sq.). Tak więc chrześcjanizm był już bardzo rozszerzony pomiędzy Bojoarami w półowie VII w. Zasłużyli się wiele pod