larskim. Następca jego Megingoz, opat klasztoru we Fritzlar, przeniósł do tegoż miasta stolicę biskupią. Gdy chrześcjanizm w owych stronach więcej się rozszerzył i nastąpiła nowa organizacja djecezji, biskupstwo fritzlarskie ze śmiercią Megingoza ustało, a wcielono je do djecezji mogunckiej. Ob. Schminckii, Dissert. de episcopatu buraburgensi in Hessia, Marburg 1717; Seiters, Bonifacius d. Apostel d. Deut., Mainz 1845 s. 317. Cf. Rettberg, Kirchengesch. Deutschlands, II s. 370 nota 28. X. W. K.
Burchard Karol Henryk, ur. w Neu-Ruppin, w Marchji brandeburgskiej, 10 Kw. 1790; wychowany w Szczecinie na Pomeranji, dokąd się rodzice jego przenieśli, skończył uniwersytet w Frankfurcie nad Odrą. Urodzony w protestantyzmie, żył z początku w obojętności religijnej. Podczas wojny 1815 r. czytanie Pisma św. zmieniło to jego usposobienie; następnie, przypatrzywszy się bliżej życiu kościelnemu katolickiemu i przekonawszy się, jak fałszywie przedstawiają je protestanccy nauczyciele, przeszedł na łono Kościoła w Listopadzie 1821. Ok. r. 1865 zajmował posadę asessora rządowego w Koblencji. Oprócz uczonych sprawozdań do pism perjodycznych o dziełach historycznych, napisał: Leib der göttlichen Offenbarung, ein Beitrag zur Physiologie der Kirche (Moguncja 1837); Von der Hierarchie oder das Priesterthum, die nottwendige Vermittelung göttlicher Offenbarung (Coblenz 1837); wydał kazania św. Bernarda (Berlin 1821) i żyjącego na początku XVIII w. kaznodziei Wolfganga Zumsteeg (Coblenz 1852 2 v.). Ob. Rosenthal, Convertitenbilder aus d. XIX Jahrh. t. I cz. I s. 300. X. W. K.
Burchard. 1. z Biberach (w górnej Szwabji), ur. w drugiej półowie XII w. Za młodu podróżował po Włoszech (ok. 1198 r.); wyświęcony na kapłana w Konstancji (1202), wstąpił do norbertanów w Schussenried (djec. konstancjeńska) ok. r. 1205; w 4 lata potém wybrany na przełożonego, jeździł do Rzymu (1211) po zatwierdzenie przywilejów swego klasztoru; wreszcie powołany na przełożonego do Uroperg (między Ulmem i Augsburgeim), tamże † 1226 r. Opisał dzieje Fryderyka I, ces., p. t. Historia Friderici imp. magni hujus nominis primi, ducis Suevorum et parentelae suae (bez miejsca i roku, podobno w Augsburgu 1475, wydanie bezimienne; drugi raz ed. G. A. Christmann, Ulmae 1790, 4-o). Dzieło to wchodzi w skład Chronici Urspergensis (ob. Ekkehard), jako kontynuacja od r. 1126—1226. Burchard oddany jest całą duszą partji gibellinow, nienawidzi gwelfów. Z tego to powodu Chronicon Urspergense było szczególniej przez protestanckich pisarzy XVI w. wysławiane. Dawniejsze dzieje od r. 1126, o Lotarjuszu II i Konradzie III, początkach panowania Fryderyka I, aż do r. 1167 wziął B. z Mnicha Weingarteńskiego[1]; następne z jakiejś kroniki włoskiej, pisanej przez księdza Jana z Kremony; z bezimiennej Historia brevis occupationis et amissionis terrae sanctae (1095—1197,
- ↑ Chronicon de Guelphis principibus, seu Genealogia Welphonis ducis (an. 819—1180), auctore Monacho Weingartensi (ap. Hess, Monumenta Guelfor. p. 1—47, ap. Leibnitium, Scriptores rer. Brunsvic. t. I s. 781, Supplem. et emendat. ibid. t. III s. 657), jak się domyśla Hess (op. c. Prodrom.) ma pochodzić od opata Wernera, † 1188 r.
