Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 083.jpeg

Zakład ten kwitnął przez wiek XVIII, najwięcej staraniem panny Esteve (f 10 Sierp. 1 766, mając lat 7 8), zostawał pod rządem sióstr, niezwiązanych żadnemi ślubami. D. zostawił pismo polemiczne p. t. IJEglise protestante detruite par elłe-meme, ou les calvinistes ramenes par leurs seuls principes a la veritable foy, Paris 1689. Ob. Hass, Die Convertiten, Vin 8 85... X. W. K.
 Daut (Dauth) Jan Maksymiljan, ur. w Niderrboden, w drugiej połowie XVII w., wychowany w luteranizmie, uczył się szewctwa, odbył wędrówkę do Frankfurtu nad Menem. Skutkiem czytania Pisma Św., oraz mistycznych książek, bez należytego przygotowania naukowego do ich zrozumienia, uważał się za natchnionego. Połączył wyobrażenia millenarystów, z pewnym rodzajem marzycielskiego spiritualizmu, nieprzyjaznego wszelkiemu społeczeństwu religijnemu. Głównym przedmiotem jego nienawiści było duchowieństwo luterskie, za co wypędzony z Frankfurtu, udał się do Niderlandów, potem do Schwarzcnau w księstwie Wittgenstein, ztąd zniknął niewiadomo gdzie. D. utrzymywał stosunki z innymi spółczesnymi sobie fanatykami, jak z perukarzem Tennhardtem, mieszkającym w Norymberdze. R. 1710 wydał w niemieckim języku broszurkę, złożoną z 11 arkuszy, p. t.: Trąby sądu Boya grożącego cesarstwu Rzymskiemu; r. 1711 wydał drugą książeczkę p. t.: Boskie uwagi o chrześcjanach hipokrytach i fałszywie pobożnych, czyli pietystach (obie bez miejsca druku). Książeczki te chciwie były czytane przez wielu protestantów angielskich i niemieckich. D. naśladował styl dawnych proroków i wyobrażał sobie, że ma ich ducha, gdy w rzeczy samej był tylko zdolnym podobać się przez jakiś czas ludowi, ciekawemu zawsze przyszłości, a nadto spragnionemu żywszego pokarmu duchowego, niż był pokarm, jakim go karmił suchy luteranizm. Cf Walch, Religionstreitigkeiten in der iutheriscben Kirche, 2 cz. p. 750, 5 cz. p. 1029; A. S. Burger, Exercit. de sutoribus fanat., Lips. 1 7 50. (Ilaas.).
 Daurignac, pod tem nazwiskiem wuja swego, kanonika tolozańskiego, znaną jest panna Orliac, autorka licznych, z wielkim talentem pisanych życiorysów świętych. Nazwisko to kładła na swoich dziełach w myśli pewnego rodzaju ekspiacji dla pamięci swego wuja, który odznaczał sięjako żarliwy jansenista. Przez wiele lat cierpiała na nieuleczoną, a bardzo bolesną chorobę, nadto zaniewidziała na jedno oko, wszakże podtrzymywana wysoko religijnym duchem, umiała utrzymać pokój ducha i wytrwale pracowała do końca życia, dla przeciwdziałania płodom literatury rozpustnej. Um. 15 List. .1864. Napisała: Hist. de S. Franęois Xavier, accompagnee de nouveaux documents et d’un rapport du B. P. ctArtola sur Cetat actuel de la chapelle de Xavier, Paris 1 857, 2 v. in-12; to samo w skróceniu p. t. Vie de S. Franęois Xao., ib. 186 5; Hist. de S. lgnące de Loyola, ib. 1859, 2 v. in-12; 2e ed. 1 865; to samo w skróceniu p. t. Vie de S. Ign. Loy., ib. 1861; Sainte Jemne Franęaise de Chantal, ib. 1858; Vie du B. P. Clemcnt Cathary mission. de Madagascar, mort en odeur de saintete a Pile’de Reunion 23 Mai 1863, ib. 186 5; Blanche de Castille, avec vne introduction par le R. P. Th. Ratishonne, 1861; Histoire de la compagnie de Jesus, 1863 2 v. in-12; Hist. du B. Pierre Claver (ob.); Hist. du S. Franęois (TAssise, 1861; Hist. du S. Franęois de Borgia, 1 86 3.