Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 007.jpg

 Borowiecki się obudził, zapalił świecę i równocześnie budzik zaczął dzwonić gwałtownie, wskazując piątą.
 — Mateusz, herbata! — krzyknął do wchodzącego lokaja.
 — Wszystko gotowe.
 — Panowie śpią jeszcze?
 — Zaraz będę budził, jeśli pan dyrektor każe, bo pan Moryc mówił wieczorem, że chce dzisiaj spać dłużej.
 — Idź obudź.
 — Klucze już brali?
 — Sam Szwarc wstępował.
 — Telefonował kto w nocy?
 — Kunke był na dyżurze, ale odchodząc nic mi nie mówił.
 — Co słychać na mieście? — pytał prędko, prędzej jeszcze się ubierając.
 — A nic, ino zaś na Gajerowskim rynku zażgali robotnika.
 — Dosyć, ruszaj.
 — Ale, spaliła się też fabryka Goldberga, na Cegielnianej. Nasza straż jeździła, ale wszystko dobrze poszło, ostały tylko mury. Z suszarni poszedł ogień.
 — Cóż więcej?
 — A nic, wszystko poszło fein, na glanc — zaśmiał się rechocząco.
 — Nalewaj herbatę, ja sam obudzę pana Moryca.
 Ubrał się i poszedł do sąsiednich pokojów, przechodząc przez stołowy, w którym wisząca u sufitu lampa rozrzucała ostre, białe światło na stół okrągły, nakryty obrusem i zastawiony filiżankami i na samowar błyszczący.
 — Maks, piąta godzina, wstawaj! — zawołał, otwie-