Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 008.jpg

rając drzwi do ciemnego pokoju, z którego buchnęło duszne, przesycone zapachem fiołków powietrze.
 Maks się nie odezwał, tylko łóżko zaczęło trzeszczeć i skrzypieć.
 — Moryc! — zawołał do drugiego pokoju.
 — Nie śpię. Nie spałem całą noc.
 — Dlaczego?
 — Myślałem o tym naszym interesie, trochę sobie obliczałem i tak zeszło.
 — Wiesz, Goldberg się spalił dzisiaj w nocy i to zupełnie „na glanc”, jak Mateusz mówi...
 — Dla mnie to nie nowina — odpowiedział, ziewając.
 — Skąd wiedziałeś?
 — Ja miesiąc temu wiedziałem, że on się potrzebuje spalić. Dziwiłem się nawet, że tak długo zwleka, przecież procentów mu nie dadzą od asekuracyi.
 — Miał dużo towaru?
 — Miał dużo zaasekurowane...
 — Bilans sobie wyrównał.
 Roześmiali się obaj szczerze.
 Borowiecki wrócił do stołowego i pił herbatę, a Moryc, jak zwykle, szukał po całym pokoju różnych części garderoby i wymyślał Mateuszowi.
 — Ja tobie zbiję ładny kawałek pyska, ja ci z niego czerwony barchan zrobię, jak mi nie będziesz składał wszystkiego porządnie.
 — Morgen! — krzyknął przebudzony wreszcie Maks.
 — Nie wstajesz? Już po piątej.
 Odpowiedź zagłuszyły świstawki, które się rozległy jakby tuż nad domem i ryczały przez kilkanaście sekund z taką siłą, aż szyby brzęczały w oknach.