Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 017.jpg

 — Telefonowali o barchan numer siódmy.
 — W apreturze. Muszę tam zaraz iść.
 — Chciałem panu coś powiedzieć...
 — Słucham, słucham! — szepnął grzecznie, ale z pewną niechęcią.
 Murray ujął go pod rękę i odprowadził w kąt za wielkie beczki, z których co chwila czerpano farby.
 „Kuchnia”, bo tak nazywano tę salę, tonęła w zmroku. Pod okapami wiszącemi nizko, niby pod stalowymi parasolami kręciły się wolno, automatycznie, szerokie miedziane mieszadła, przegarniające farby w wielkich kotłach, błyszczących miedzią polerowaną.
 Budynek cały drżał od ruchu maszyn.
 Długie transmisye, niby węże blado-żółte, nieskończonej długości, goniły się z szaloną szybkością pod sufitem, przewijały się nad podwójnym szeregiem kotłów, pełzały wzdłuż ścian, krzyżowały się wysoko, ledwie dojrzane w obłoku gryzących kolorowych par, co buchały ustawicznie z kotłów i przyciemniały światło i uciekały wskroś murów, przez wszystkie otwory do innych sal.
 Sylwetki robotników w koszulach umazanych farbami przemykały cicho i jak cienie ginęły w zmroku; wózki z łoskotem wjeżdżały i wyjeżdżały obładowane farbami gotowemi, które wiozły do drukarni i farbiarni.
 Ostry straszliwie zapach siarki rozchodził się wszędzie.
 — Kupiłem wczoraj meble — szeptał cicho do ucha Borowieckiemu. — Uważasz pan, do saloniku kupiłem żółte jedwabne w stylu empire. Do jadalnego obstalowałem dębowe w stylu Henryka IV, a do buduaru...
 — A kiedyż się pan żeni? — przerwał mu dosyć niecierpliwie.