Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 034.jpg

 — Nie, panie, ja w Łodzi dłużej nie wytrzymam, ani interesu po ojcu nie obejmę.
 — Cóż pan chcesz robić? — wykrzyknął zdumiony.
 — Jeszcze nie wiem. Przyznaję się panu szczerze, chociaż tak ostro, za ostro pan mówi do mnie, ale mniejsza z tem, bo wiem, że pan, jako dyrektor takiej wielkiej drukarni, mówić inaczej nie może.
 — Więc pan odchodzisz od nas? tyle zrozumiałem, ale nie wiem dlaczego?
 — Dla tego, że już wytrzymać nie mogę w tem podłem chamstwie łódzkiem. Pan jako człowiek pewnej sfery, rozumie mnie chyba. Dla tego, że ja całą duszą nienawidzę zarówno fabryk, jak i wszystkich Bucholców, Rozensztejnów, Entów, całej tej ohydnej, przemysłowej bandy — wybuchnął gwałtownie.
 — Ha, ha, ha, pan jesteś wspaniały „fijoł”, nieporównany! — śmiał się Borowiecki serdecznie.
 — To już nic więcej nie powiem — rzekł mocno dotknięty.
 — Jak pan chce, a zawsze lepiej głupstw mówić mniej.
 — Do widzenia.
 — Żegnam pana. Ha, ha, ha, pan masz zdolności aktorskie!
 — Panie Borowiecki — zaczął prawie ze łzami w oczach Horn, zatrzymując się i chciał coś mówić.
 — Co?
 Horn skłonił głowę i wyszedł.
 — Kapitalny mazgaj — szepnął za nim Borowiecki i także poszedł do suszarni.
 Owionęło go suche, rozpalone powietrze.
 Olbrzymie czworoboki z blachy wypełnione stra-