Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 042.jpg

 — Polaczok! — rzucił dosyć pogardliwie i wyciągnął się prawie na kanapce i na krześle.
 Moryc roześmiał się wesoło.
 — To ty go wcale nie znasz! O nim dużo się w Łodzi będzie mówić. Ja w niego, że zrobi gruby interes, tak wierzę jak w siebie.
 — A Baum, cóż to?
 — Baum jest wół, jemu trzeba dać się wyspać i wygadać, a potem dać robotę, będzie robił jak wół, a zresztą on wcale nie jest głupi. Ty mógłbyś nam dużo pomódz i sam dużo byś zarobił. Nam już dawał oferty Krongold.
 — Idźcie do Krongolda, to wielka osoba, on się zna ze wszystkiemi bałaganami, które kupują długiego towaru za sto rubli rocznie; to jest wielki reisender na Kutno, na Skierniewice. Zróbcie z nim interes, ja się nie narzucam! Ja mam co sprzedawać, ja mam list przy sobie Bucholca, on mi chce powierzyć agenturę swoich towarów na cały Wschód, a jakie warunki mi daje! — i zaczął gorączkowo rozpinać się i szukać po wszystkich kieszeniach tego listu.
 — Wiem o tem, nie szukaj. Borowiecki mi wczoraj mówił, bo to on poradził ciebie Bucholcowi.
 — Borowiecki! Naprawdę? Dlaczego?
 — Bo on jest mądry i myśli o przyszłości.
 — I tak sobie, przecież za taki interes mógłby grubo zarobić. Ja sam dałbym dwadzieścia tysięcy bares geld, jak tu siedzę. Co on w tem ma? i do tego my się prawie nie znamy.
 — Co on w tem ma, to on ci sam powie, ale tylko tyle ci powiem, że gotówki nie weźmie.
 — Szlachcic! — szepnął z pewnem drwiącem politowaniem Leon i splunął na środek pokoju.