Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 054.jpg

rozmowę, ale cofał się, widząc, że Borowiecki znudzonym wzrokiem włóczy po teatrze, a Mada była jakaś pomieszana, bo chciała dużo mówić, a teraz, gdy ten Borowiecki siedzi obok niej, gdy loże ze specyalnem zainteresowaniem lornetują ich, nie wie co mówić, wreszcie zaczęła.
 — Pan będzie w naszej firmie?
 — Niestety, musiałem ojcu pani odmówić.
 — A papa tak liczył na pana.
 — Ja sam bardzo żałuję.
 — Myślałam, że we czwartek pan u nas będzie, bo mam pewną prośbę.
 — Mogęż ją zaraz wysłuchać?
 Pochylił głowę ku niej i spoglądał do loży Zukerów.
 Lucy wachlowała się gwałtownie i widocznie po za wachlarzem kłóciła się z mężem, który raz po raz obciągał kamizelkę na brzuchu i wyprostowywał się na krześle.
 — Chciałam prosić, aby mi pan wskazał niektóre polskie książki do czytania. Mówiłam to już papie, ale powiedział mi, że jestem głupia i powinnam się zająć domem i gospodarstwem.
 — Ja, ja. Fater tak powiedziała — szepnął znowu Störch, cofając się nieco w tył z krzesłem, bo go Borowiecki uderzył oczami.
 — Dlaczego pani chce tego, po co to pani? — zapytał dosyć twardo.
 — A bo chcę — odparła rezolutnie — chcę i proszę o informacyę.
 — Brat musi mieć przecież w tym nowym pałacyku i bibliotekę.
 Zaśmiała się bardzo serdecznie i bardzo cichutko.