Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 061.jpg

 — Łódź traci ze dwa miliony! — szepnął bardzo poważnie i usiłował włożyć binokle.
 — Nie może być — wykrzyknął prawie głośno Borowiecki, zrywając się z miejsca, aż publiczność siedząca za nim, zaczęła stukać i sykać, żeby nie zasłaniał sceny sobą. — Kto ci powiedział?
 — Landau, a jak Landau mówi, to Landau wie.
 — Kto traci?
 — Wszyscy po trochu, a Kessler, Bucholc, Müller — najwięcej.
 — Ale żeby ich nie podeprzeć, pozwolić na taką klapę.
 — Rogopuło uciekł, Lichaczew umarł, zapił się z rozpaczy.
 — A Frumkin i Ałpasow?
 — Nic nie wiem, mówiłem tyle, co było w depeszy.
 Już teraz te wszystkie wieści rozlały się po teatrze, wszyscy wiedzieli o klęsce.
 Co chwila widać było, jak ta wiadomość niby bomba wybucha w innej stronie teatru.
 Twarze się podnosiły w górę, oczy błyskały, słowa jakieś ostre dźwięczały w powietrzu, krzesła się podnosiły z trzaskiem, wybiegali z pośpiechem do telegrafu i telefonów.
 Teatr bardzo opustoszał.
 Borowiecki czuł się także zdenerwowanym tą wieścią, sam nic nie tracił, ale tracili wszyscy naokoło niego.
 — Wy nic nie tracicie? — zapytał się Maksa Bauma, który znalazłszy miejsce wolne, przysiadł się bliżej niego.
 — My nie mamy nic do stracenia prócz honoru,