Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 082.jpg

 Na stole, na ziemi, na kredensie stało mnóstwo pustych butelek i talerzy, a kominek samowara obwinięty był w zieloną, długą woalkę.
 — Oho, Antka była, bawił się wesoło. Maks! Maks! - zawołał, mocno potrząsając śpiącym.
 Maks ani drgnął, spał najspokojniej i chrapał potężnie.
 Wreszcie Borowiecki, zniecierpliwiony daremnymi usiłowaniami obudzenia go, bo chciał od niego dowiedzieć się, gdzie jest Moryc, porwał go za ramiona i postawił na podłodze.
 Maks zirytowany, że go budzą, potoczył się na krzesło, schwycił je i z całej siły rzucił przed siebie, na stół.
 — Masz, ty małpa zielona, nie budź — i położył się najspokojniej na otomanie, ściągnął surdut, okręcił nim głowę i spał dalej.
 — Mateusz! — krzyknął z rozpaczy prawie Karol widząc, że Maksa nic nie obudzi.
 — Mateusz! — krzyknął po raz drugi, podchodząc do przedpokoju.
 — Zaraz idę, lece, panie dyrektorze, świeca mi się gdzieś podziała i szukam, i szukam, idę — wołał przez sen, roztrzęsionym pijanym głosem, na próżno starając się podnieść z podłogi, gdzie upadłszy po ciosie Borowieckiego zasnął.
 Podniósł się na kolana i padł z powrotem twarzą na ziemię, machając dookoła rękami, jakby pływał.
 Borowiecki podniósł go, przyprowadził do jadalni, postawił pod piecem i pytał:
 — Gdzieś się upił? Tyle razy ci zapowiadałem,