Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 210.jpg

jeśli to ma zabłocone buty! — komenderowała energicznie Kama.
 Borowiecki, nie zważając na ciekawe spojrzenia, usunął się pod okno i czytał:
 „Dobrze. Knoll, Zucker, J. Mendelsohn — kupują. Pierwszą partyę wysłałem rano. Zwoź do mnie. Piętnaście procent drożej. Zapasy małe. Za tydzień powrócę.”
 Karol chciwie przeczytał ten telegram i nie mógł ukryć zadowolenia.
 — Dobre wiadomości, panie Karolu? — zapytała pani Stefania, patrząc się liliowemi oczami w jego rozjaśnioną twarz.
 — Bardzo dobre!
 — Od narzeczonej! — wykrzyknęła Kama.
 — Tylko od Moryca z Hambuga. Ładna narzeczona. Niech Kama będzie grzeczna, to wyswatam za Maksa.
 — Żydziak, nie chcę, nie chcę — wołała tupiąc nogami.
 — No, to za Bauma.
 Kamy już nie było w pokoju.
 Zaczął się żegnać z pozostałymi.
 — Już przecież pana gwizdawki nie wołają.
 — Pomimo to, dzisiaj mi pilniej niż kiedykolwiek.
 — Prawda, pan dla nas nigdy nie ma czasu, już trzy niedziele z rzędu nie było pana wieczorem — lekki wyrzut brzmiał w jej głosie.
 — Pani Stefanio, nie śmiem wierzyć nawet, że brak mój zauważono, nie jestem tak zarozumiały, ale jestem pewny, że opuszczając te wieczory, straciłem daleko więcej, niż pani, daleko więcej.