Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 217.jpg

 O kilkanaście kroków dalej powóz przystanął przy trotuarze.
 Mada z uśmiechem zwróciła się do Borowieckiego.
 — Panie, a obiecane tytuły książek! To pan taki słowny — zaczęła zaraz po przywitaniu się.
 Borowiecki patrzył w jej złotawe oczy.
 — Przyznaję się szczerze do zapomnienia, ale że się poprawię i dzisiaj jeszcze pani przyszlę, przyrzekam uroczyście.
 — Nie wierzę, żądam solidniejszego zapewnienia — szczebiotała wesoło.
 — Gotów się jestem na to podpisać.
 — Mało! Podpis nie wiele kosztuje — śmiała się rozbawiona humorem, z jakim kładł rękę na piersiach i obiecywał.
 — Więc opatrzę swój podpis żyrem jakiej firmy wielkiej.
 — Chyba pani Likiertowej — zawołała prędko i schowała szybko twarz w jedwabną mufkę, przestraszona własnemi słowami, które się jej niechcący wyrwały.
 — Mówię jej tyle razy, że głupia, to mi nie chce wierzyć — zamruczał Wilhelm.
 — Gdzie pan idzie? — zaczęła znowu, chcąc naprawić złe jakie zrobiła i podniosła twarz zaczerwienioną jak burak.
 — Do roboty — odpowiedział swobodnie, chociaż ta wzmianka o Likiertowej zabolała go mocno.
 — Podwieziemy pana, dobrze Mada?
 — O, z przyjemnością. Pan się przecież zgodzi?
 — Siadam w miejsce odpowiedzi.