Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 298.jpg

 — Po co więcej? Jak się interes zrobi to będziecie mieli czas poznać się lepiej.
 — Powiem jeszcze raz ojcu stanowczo, że nie pójdę za niego!
 — Co ty patrzysz jak mucha w mliku! — krzyknął na Franciszka, który się zaraz wyniósł razem z ciotką. Wytarł się starannie, uczesał, przypiął wykładany kołnierzyk do dosyć brudnej koszuli, założył krawat, który mu ją przykrył w zupełności, powkładał do kieszeni zegarek i szczoteczkę z grzebieniem, wygłaskał przed lustrem brodę, schował pod kamizelkę długie białe sznurki, włożył kapelusz, nadział palto, wziął parasol pod pachę i wciągając ciepłe rękawiczki, zapytał:
 — Dlaczego niechcesz iść za niego?
 — Nie kocham go i jest mi wstrętnym, a po drugie...
 — Ha! ha! Kochana moja Mela ma małe rybki w głowie.
 — Być może, ale pomimo to, nie pójdę za niego — zawołała z wielką stanowczością.
 — Mela! ja nic nie powiem, bo ja jestem bardzo liberalny ojciec. Ja mógłbym ci kazać, ja mógłbym wszystko załatwić bez ciebie, a ja tego nie robie, dlaczego? bo ja cię kocham Melu i daje ci czas do namysłu. Ty się namyślisz, ty jesteś mądrą dziewczyną i nie popsujesz takiego kurantnego interesu, ty będziesz Mela pierwszą osobą na całe Sosnowice. Ja ci krótko wytłomacze.
 Ale Mela nie chciała słuchać, odsunęła gwałtownie krzesło i wyszła z pokoju.
 — Te kobiety to zawsze mają swoją fanaberyę! —