Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 332.jpg

 Kilka mew zataczało kręgi nad nimfami, a z boku, z lasu laurów o błyszczącej zieleni jasnej, z drzew migdałowych i magnolii wychylały się wielkie ciała Centaurów, pokryte rudym włosem, z twarzami błyszczącemi żądzą.
 Nad całym krajobrazem leżała wielka słodka cisza upalnego dnia, przesycona zapachami kwiatów, szmerem morza i barwami turkusowego nieba, które się rozlewało w wielką roztocz i w głębi obrazu łączyło się w jeden ton z morzem.
 — Czemu one bez ubrania?
 — Bo im gorąco.
 — Jak pan chcesz, panie Grosglick, żeby się one kąpały!
 — To scena mitologiczna, panie Grosglick.
 — To jest przedewszystkiem goła scena.
 — Cudowny obraz, zachwycający! — wołały panie.
 — Nu, a gdzie tu leży ich ubranie, dlaczego tu ubranie nienamalowane, ten malarz to musi być fuszer.
 — To są przecież Nimfy, panie Cohn.
 — Cohn, ty się tak znasz na Nimfach jak... Nimfy na tobie — zawołał Grosglick.
 — Panie Cohn, żeby Kray był fuszer, to jego obraz nie byłby u mnie, pan wie? — rzekła wyniośle z politowaniem Endelmanowa.
 — Mój mąż się nie zna na tem, on się zna na barchanie — tłómaczyła Cohnowa tak gorąco, że kilka osób wybuchnęło śmiechem.
 — Jakie to śliczne! Jakie to morze prawdziwe, zupełnie takie same jakie było przy naszej willi w Genui. Myśmy byli w przeszłym roku w Genui.