Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 367.jpg

Müller przybył przed laty jako zwykły tkacz do tej ziemi, która istotnie stała się dlań „Ziemią Obiecaną”.
 Miała nawet pewne pojęcie o wartości pieniędzy, bo w rozmowie powiedziała o wspólnej ich znajomej.
 — Pan wie, że Mania Gotfryd zerwała z narzeczonym?
 — Nie, czy panią to oburza?
 — Dziwi mnie tylko, bo ani nie jest piękną, ani nie ma posagu i już z drugim zrywa.
 — Może woli czekać na bogatego młodego fabrykanta.
 — Przecież i ten jej narzeczony mógł się dorobić. Mój ojciec jak się żenił, nie miał ani talara, a teraz przecież jest bogaty.
 — A może panna Gotfryd chce zostać starą panną?
 — A którażby chciała zostać starą panną dobrowolnie! — wykrzyknęła gorąco.
 — Jest pani tego pewną?
 — Jabym nigdy nie została. Mnie zawsze bardzo żal starych panien, one są tak samotne i takie biedne.
 — Bo pani dobra.
 — A potem ludzie się z nich śmieją. Gdybym mogła, toby wszystkie kobiety na świecie miały mężów i dzieci i...
 Zatrzymała się, patrząc, czy Borowiecki się nie śmieje, ale on stłumił uśmiech i spoglądając na jej złote rzęsy i twarz mocno zaczerwienioną, powiedział poważnie.
 — Dobrzeby pani zrobiła.
 — I pan nie śmieje się ze mnie? — pytała podejrzliwie.