Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 010.jpg

udojów!” Zresztą, oni nie mogliby żyć bez siebie, a będąc ze sobą, nie mogliby się nie kłócić.
 — Ale co twój ojciec w Łodzi pocznie bez nich? — zwrócił się Maks do Karola.
 — A bo ja wiem, również wogóle nie wiem, po co ojcu chce się do Łodzi?
 — Pan nie wie?... — szepnęła Anka zdziwionym głosem i byłaby coś mówiła więcej, ale dzwonek zadźwięczał u furtki.
 Wyszła i powróciła z depeszą dla Karola.
 Karol apatycznie wziął, ale nie doczytał do końca, tylko zmiął ze złością i schował do kieszeni.
 — Może zła wiadomość? — zapytała trwożnie Anka stojąc przed nim.
 — Nie, tylko głupia!
 Machnął ręką, zniecierpliwiony jej współczującem spojrzeniem i ciekawością.
 Poszedł do pokoju grających i czytał po raz drugi.
 Depesza była od Lucy.
 — Bardzo się pan nudzi u nas?
 — Ani słowa nie odpowiem na podobną insynuacyę. Wie pani, jestem zdumiony życiem państwa. Nie przypuszczałem, żeby mogło gdzieś istnieć życie dziwnie spokojne, dziwnie proste i takie jakieś wyższe. Dopiero u państwa poznałem, że ja nie znałem Polaków, dopiero teraz rozumiem wiele właściwości Karola. Szkoda, że się państwo wyprowadzają do Łodzi.
 — Dlaczego?
 — Bo nie będę mógł już tutaj nigdy przyjechać.
 — A w Łodzi pan nie zechce nas odwiedzać? — zapytała ciszej i nie wiedziała, dlaczego serce jej zabiło silniej, jakby obawą, że może on nie zechce.