Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 029.jpg

rat przejmował go strachem zawsze, a dzisiaj zatrząsł nim do głębi opowiadaniem tego widzenia nocnego.
 Pan Adam oddychał powietrzem pól i kwiatów, patrzył na zieleń i na ludzi, próbował gwizdać i przyśpiewywać, ale głos mu wiązł w gardle, oglądał się za siebie, jakby z obawą, że ujrzy te umarłe korowody zakonne i krzyczał:
 — Waluś, a ruszaj-no się bestyo!
 — Adyć się rucham.
 Na ganku zastał Ankę; siedziała na nizkim stołeczku, otoczona chmarą młodziutkich kurcząt, którym dawała jeść.
 Maks stał w drzwiach i z podziwem przypatrywał się sielankowej scenie.
 — Gdzie ojciec był?
 — U księdza Liberata.
 — Zdrowszy?
 — Ale, on już zupełnie mente captus, zupełnie. Opowiadał mi niestworzone rzeczy i twierdzi, że dzisiaj lub jutro najdalej umrze.
 — Czy to ten ksiądz, który był wczoraj u państwa? — zapytał Maks.
 — Nie. Ksiądz Szymon jest naszym proboszczem, a ten zaś, to ostatni z dominikanów, jacy byli w naszym klasztorze. Ojciec Liberat, to człowiek wielkiej nauki i pobożności, ale... chory. Prawie obłąkany. Przez całe tygodnie nieraz nie sypia, nie jada, od ludzi stroni, a tylko modli się rozciągnięty na podłodze dawnego chóru zakonnego i nocami odwiedza puste cele i rozmawia z dawno umarłymi. A przytem wszystkiem...
 Nachylił się do Maksa i coś szeptał, ale Anka mu przerwała.