Ta strona została przepisana.
„Czas nam pożegnać się z sobą,
czas się ze sobą rozłączyć,
„Na długie, wieków dalekich, —
lecz nie na wieczne rozstanie.
„Wam spocząć, — nam odejść pora —
tam, na niebiosach wysokich,
„Kędy wieczne ojców duchy
wiecą niezmierną jaśnieją,
„Ze spełnionych wspoły czynów
oddać przed radą ich sprawę,
„Dzieł waszych wielkich powieścią
rozradować ojców serca.
„Ale kiedy od téj chwili
pełnych lat tysiąc wybieży, —
„Czas wtedy przyjdzie straszliwy:
zło świat ten cały owładnie,
„Że jasnemu dobra Bogu
ni jeden więcéj nie zbędzie
„Czciciel, ni jeden wojownik
pod Jego słonecznym znakiem —
„Z górnego ojców siedliska
znów wtedy do was zstąpimy,
„Gęśli znajomych odgłosem
z snu wiekowego was zbudzim:
