Strona:PL Sofoklesa Tragedye (Morawski).djvu/263

CHÓR.

       861—910 Niechbym ja słowom i sprawom co święte
 Cześć wierną dał i pokłony.
Strzegą ich prawa w eterze poczęte,
 Nadziemskie strzegą zakony.
Olimp im ojcem, z ziemskiego bo łona
 Takie nie poczną się płody,
Ani ich fala zapomnień pokona.
Trwa w nich Bóg wielki, mocny, wiecznie młody.

Pycha rodzi tyranów; gdy pychy tej szały
 Prawa i miarę przekroczą,
Runie na głowę ze stromej gdzieś skały,
 Gdzie głębie zgubą się mroczą.
 Nic jej stamtąd nie wyzwoli.
Do Boga wzniosę ja prośbę gorącą,
 By zbawił tego, co nas ratował w niedoli.
Bóg mi ostoją i wiernym obrońcą!

 A gdy ludzi czyn lub głos
Prawa obrazi i święte bóstw trony,
 Niech ich straszny dogna los,
 Skarci dumy wzlot szalonej,
 Gdy za brudnym zyskiem gonią,
 Gdy od ludzi złych nie stronią,
 Świętość grzeszną skażą dłonią.
Któżby jeszcze się chełpił, iż kary on groty
 I bogów odeprze gniewy?
Jeśliby takie cześć miały roboty,
 Na cóż me tańce i śpiewy?

Już do Olimpii nie pójdę, nie pójdę Delfów ja szlakiem,
 Nie ujrzy mnie Abejski chram,