Ta strona została uwierzytelniona.
NOS
- kapkę wina, w gardle suszy
POETA
- masz, —
NOS (do poety)
- znam, znam, eviva l’arte,
- życie nasze nic nie warte:
- kult Bachusa i Astarte.
- Ha! trza znosić Fata, Los,
- konsekwentnie próżny trzos;
- o Wielkościach darmo śnić,
- trzeba żyć, trzeba żyć. —
- Bonaparte, ten miał nos
GOSPODARZ
(ze swego miejsca)
(ze swego miejsca)
- gdzieżeś ty się tak uwinoł,
- ledwo drugi dzień wesela,
- jużeś powalony z nóg
NOS
- chciałem, żebym w tłumie zginął,
- żeby się tak zniwelować,
- zanurzyć się po szczyt głowy
- w ten świat zdrowy;
- indywidualność zdusić,
- do prostoty się przymusić;
- ale cóż, kiedy natura
- rozśpiewała moją duszę;
- mimo, żem chciał się pogłębić,
- na plan pierwszy wstąpić muszę, —
- czuję! psiakrew, serce czuję...
