Strona:PL Stanisław Wyspiański-Wesele 208.jpeg

SCENA 33.
POPRZEDNI, HANECZKA, ZOSIA.

HANECZKA (do Pana Młodego)

bratku w niebie jakiś ruch,

jakieś wojny, jakieś dziwy:

gonitwy po chmurach konne;

ZOSIA

A powietrze takie wonne:

HANECZKA

gonitwy po niebie konne:

rycerze jacyś ogromni

stoją równo w dwa szeregi

i dalekim łanem drzewców

godzą na się wielkim pędem

PAN MŁODY

A to graniczy z obłędem,

tyle zwidzeń, dziwów tyle;

jak to człowiek z czego byle

wysnuje znaczące rzeczy

HANECZKA (do Czepca)

Ach, jaka to wielka kosa,

moiściewy, taka szczytna;

można by nią ciąć niebiosa

na płaty, jak sztukę płótna

CZEPIEC

Nie daj Boże ciąć po niebie;

mowa jakaś bałamutna;

zjawi sie w naszy potrzebie