Strona:PL Sue - Milijonery.djvu/306

 — O nie, to nie to jest. Nie śmiem tylko powiedziéć panu wszystkiego; i pan i ciotka moja znajdziecie w tém wiele dziwactwa, ekscentryczności.
 — Ah! hrabino, — odparł pan de Riancourt zalotnie, — ekscentryczność, w pani!
 — Fedoro, — dodała stara księżna, — wytłómaczże się.
 — Właśnie tego pragnę, ale będziecie oboje bardzo zdziwieni, — rzekła młoda wdowa z pewnym rodzajem zalotnéj otwartości; poczém odwróciwszy się do swego narzeczonego, dodała półgłosem:
 — Zdaje mi się...
 — Zdaje ci się, droga hrabino?
 — Że.
 — Dokończ, na miłość boską, dokończ!
 — Że mnie opanowała niezwalczona chęć zaślubienia pana de Saint-Herem.
 — Pani! — zawołał zdziwiony książę, którego twarz nagłym pokryła się rumieńcem, — pani!
 — Co to znaczy, kochany książę? — zapytałała ciekawie ciotka Fedory. — czemużeś taki czerwony?
 — Pani hrabino, — rzekł pan de Riancourt