Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1059

 — Co cię znów do mnie sprowadza, moje dziecko? Nie spodziewałem się ciebie tak prędko zobaczyć.
 — Panie — rzekła dziewczyna, wyciągając list z poza gorsu — odebrałam list od pana Ludwika i przychodzę prosić, aby go pan przeczytał i zaraz odpisał, jeżeli tego będzie potrzeba.
 Pełna obawy i ciekawości oczekiwała młoda dziewczyna przeczytania listu od ukochanego. Pisarz w mgnieniu oka przeczytał list, a udając bolesne zdziwienie podarł go ku wielkiemu przerażeniu Mariety, ze słowami.
 — Ach, biedne dziecko!
 A zmiąwszy kawałki w ręku, rzucił je pod stół.
 — Cóż pan uczynił — zawołała przerażona Marieta, blednąc.
 — Biedne dziecko! — powtórzył starzec widocznie wzburzony.
 — Boże, mój Boże! — szeptało dziewczę załamując ręce — może się panu Ludwikowi co złego stało?
 — Nie to, dziecko, nie! ale najlepiej będzie, jeżeli panienka zupełnie o nim zapomni.
 — O nim zapomnieć!
 — Tak, zrzeknij się panienka wszelkich marzeń i nadziei.
 — Jakto! pan Ludwik! mój Boże! cóż mu się stało?
 — Widzi panienka, żyć w niepewności jest dla człowieka wielką męką, lecz w tym wypadku niech się panienka czuje szczęśliwą, że nie umie czytać.
 — Ależ, mój panie, cóż ten list zawiera?
 — Nie powinna już panienka o połączeniu się z panem Ludwikiem myśleć, to już teraz jest niemożliwe.
 — Czy to pan Ludwik pisze?
 — Tak jest, apelując przytem do szlachetnego serca panienki.
 — Więc pan Ludwik mi pisze, abym o nim zapomniała.
 — Tak jest, moje dziecko! lecz odwagi.
 Marieta stała przez chwilę nieruchoma, jak posąg, za-