Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/89

nik!... I mnie także chciał zabić, lecz teraz jest ślepy, płacze... nie mogę tego znieść... Przejadą go na ulicy..
 Pozwól, zaprowadzę go w jakie miejsce, gdzie znajdzie spokojny kąt.
 — Dobrze, — odparł Rudolf wzruszony — idź...
 Szuryner zbliżył się do Bakałarza. Bandyta zadrżał i spytał ponurym głosem:
 — Kto mnie dotyka?
 — Ja, Szuryner.
 — I ty chcesz się zemścić, nieprawda?
 — Nie, ja cię wyprowadzę. Chodź.
 — To pułapka!
 — Bądź spokojny. Dalej, chodźmy. Już dzień.
 — Dzień! ach, ja już nigdy dnia nie zobaczę!...
 Rudolf nie mógł dłużej znieść tego widoku... wyszedł szybko z Dawidem. Szuryner został sam z Bakałarzem.
 — Czy prawda, że w tym pugilaresie są pieniądze? — zapytał Bakałarz.
 — Prawda, sam włożyłem pięć tysięcy franków... Za to możesz się gdzie umieścić na wsi... albo może wolisz, żebym cię zaprowadził pod „Białego Królika?“
 — Nie chcę, gospodyni by mnie okradła.
 — Może do Czerwonego Janka?
 — On by mnie otruł i zabrał pieniądze.
 — Gdzie więc chcesz iść?
 — Sam nie wiem... Ty nie kradniesz, Szurynerze.. Schowajże dobrze pugilares do mego kaftanika, żeby Puhaczka nie zobaczyła, bo go zabierze.
 — Lecz cóż ja pocznę? mój Boże! zawsze ta czarna zasłona przed oczami... a na niej pokażą się blade postacie tych, którzy... Czy umarł ten człowiek, com go ranił dzisiejszej nocy?
 — Nie.