O dniu weselny! o dniu radosny! . . . . .
Witaj w ludzkości! . . .
Dniu najcudniejszy nad wdzięki wiosny!
Nad dzień miłości! . . .
Wstań! . . . lwie skrępowany! . . .
Ryknij radośnie na twojej kolumnie!
W proch się walą tyrany,
Co tronowały na narodu trumnie! . . .
Ryknij tak – aby Adria cała zadziwiona
Wierzgnęła pianą grzyw aż pod niebiosy,
I odryknęła tobie, łuną zrumieniona,
A jej Wezuwiusz odgrzmiał w niebogłosy! . . .
By brzęk pekniętych łańcuchów
Konał w podzeimiach przeszłości,
Odbity w krainie duchów
Przeleciał w pieśń potomności! . . .
Hej pałace ponure! . . .
Drżące falach liliami! . . .
Zapłońcie lamp festonami! . . .
Zapłońcie w ogni chmurę! . . .
