Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/120

za sobą. Ujął delikatnie Anielę pod rękę i skręcili w boczną ulicę.
 — Dokąd mnie prowadzisz? — przytuliła się do niego zawstydzona.
 — Sam nie wiem, — uśmiechnął się Janek.
 — Nie boisz się wałęsać ulicami?
 — Naumyślnie to robiłem, życie moje nie ma wartości bez ciebie. Jakby na złość policja mnie nie dostrzega.
 Aniela spojrzała mu badawczo w oczy.
 — A teraz także chcesz wpaść w ich ręce?
 — O nie! Chciałbym tylko być tak niewinnym, jak ty jesteś, kochana.
 Dłuższą chwilę kroczyli obok siebie w zamyśleniu. Aniela przystanęła i zawołała smutnym głosem:
 — Co masz zamiar robić ze sobą?
 — Chodź, droga, uciekniemy w świat, gdzie oczy poniosą. Urządzimy się tam, gdzie nikt nie zna mojej przeszłości. Zapomnimy co było i rozpoczniemy nowe życie. Będziemy razem szczęśliwi… bardzo szczęśliwi...
 Aniela spuściła głowę, a dwie wielkie łzy stoczyły się po jej przybladłych policzkach. Janek zauważył to i zrozpaczony wybuchnął:
 — Nie płacz! Nie mogę znieść twoich łez. Rzucę się pod pierwszy lepszy tramwaj.
 — Jakam nieszczęśliwa, — wybuchnęła Aniela płaczem, chwytając go za rękę.
 — Ciszej. Ludzie patrzą na nas. Zapominasz, że znajdujemy się na ulicy.
 Zatrzymał nadjeżdżającą taksówkę. Aniela zajrzała mu badawczo w oczy, kiedy niemal gwałtem wepchnął ja do taksówki.
 Przytuliła się do niego w pełni zaufania, jak jeszcze nigdy. Wyczuła kobiecym instynktem, że prowo-