Strona:PL Verne - Czarne Indye.pdf/164

— 156 —

 — Ciągle ta myśl?
 — Nieustannie!
 — Ależ mój kochany! — rzekł Jakób, wzruszając ramionami — gdybyś tak, jak ja zło­żył wszystko na rachunek chochlików kopalni, miałbyś umysł spokojniejszy!
 — Wiesz dobrze o tem Jakóbie, że chochliki istnieją tylko w twojej wyobraźni, i że od chwili rozpoczęcia robót w Nowej Aberfoyle, nie widziano już ani jednego.
 — Niech i tak będzie! Ale jeżeli chochliki się nie pokazują, to zdaje mi się, że i te istoty, którym ty istnienia nie odmawiasz, również gdzieś znikły.
 — Odnajdę je, Jakóbie!
 — Ej Henryku! Henryku! duchy Nowej Aberfoyle nie tak łatwo ująć się dadzą!
 — Odnajdę jednakże te twoje duchy — powtórzył Henryk, głosem stanowczym i energicznym.
 — Pragniesz je ukarać?...
 — Ukarać i nagrodzić, Jakóbie. Nie zapominajmy, że gdy jedna ręka nas więziła w tej galeryi, druga nas wybawiła! Ja o tem pamiętam zawsze.
 — Ależ Henryku! Skądżeż pewność, że te dwie ręce do jednej nie należą osoby.
 — Skądże tobie taka myśl przyszła do głowy?