Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/025

i wyrostki. Podążają w jedną stronę, potrącając się, wyścigając.
 Na rogu ulicy dwóch się spotkało — przez resztę drogi biegną obok siebie cwałem, rzucając słowa oderwane...
 — Te, Gęba!
 — A co?
 — Słyszałeś dzwonek?
 — Aha!
 — To-ci dopiero był zły!
 — Iii... głupstwo!
 — Nie gadaj! Ja się znam na dzwonku!
 — Więc cóż?
 — Inspektor pewnie się wścieka...
 Już nie biegną, ale pędzą. Dobiegli zdyszani do szkoły. Ledwie wśliznęli się na korytarz, kulawy Szymon zatrzasnął za nimi z łoskotem ciężkie, okute drzwi, wiodące razem do szkoły i do klasztoru.
 Mają tylko tyle czasu, ile trzeba na zrzucenie płaszczów, zawieszenie czapek na kołkach, wsunięcie tek we właściwe przegródki.
 Już w długim korytarzu, łączącym szkołę z kościołem, formują się pary. Pierwsza klasa w samych mundurkach, z gołemi głowami, stoi gotowa do marszu; druga klasa wysypuje się na korytarz; trzecia wychyla się z otwartych drzwi, czekając na swą kolej; czwarta, bez zbytniego pośpiechu, szykuje się do wyjścia; piąta — same filozofy z rękoma w kieszeniach, z golonemi scyzorykiem bro-