Strona:PL Wyspiański - Hamlet.djvu/18

 Król chce wyjść z położenia.
 Król jest osaczony.
 Król myśli o samobójstwie.
 Sumienie praw swoich sięga.
 Karę może sobie wymierzyć sam.
 Byle nie stanąć wykrytej zbrodni w oczy!
 Osaczenie króla — to dowcip Hamleta cały.
 Złamanie króla, to jego potęga.
 To dramat drugi, przed którym stanął Szekspir.
 A więc co?
 Oczywiście to jest do napisania.
 To jest pomysł i plan Szekspira.
 Inteligencya — prawdziwy dar odgadywania ludzi.
 Dramat renesansowy — nowy wówczas — nowy dla Szekspira, wyciągający go z ram Ryszarda III i jego duchów.
 Hamlet przeczuwa, przeczucie sprawdza, idzie dalej za popędem przeczucia, śledzi i gnie króla w jego sumieniu.
 Lekceważenie ducha!?
 Lekceważy go Hamlet zbyt często w ciągu dramatu, żeby to miało ujść uwagi.
 Dziwi to, gdy czyta się Hamleta.
 Lekceważył go Szekspir, nie mogąc w niego uwierzyć.
 Wierzył jednak w tragiczność zdarzeń, jakie się zdarzyły na owym zamku w Elzynorze.
 Może i była taka myśl, żeby Hamleta przedstawić nowo i świeżo w stosunku do dramatu starego, — żeby mu właśnie dodać tylko owo lekceważenie ducha i umożliwić poszukiwanie innych dowodów, — co już wiodło wprost do własnego pomysłu i konstrukcyi.
 Ależ wtedy, gdyby duch był zlekceważony zupełnie,