Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/66

 — Wczoraj byłem nieobecny w Paryżu.
 — Gdzież byłeś?
 — W Saint-Germain.
 — Cóżeś tam robił? jeśli zapytać wolno.
 — Polowałem w lesie na sarny.
 — Rzeczywiście?
 — Dowiodę ci to świadkami. Było nas pięciu myśliwych a między niemi pan de Cröion i margrabia Andrzej de San-Remo, których znasz dobrze.
 — Zatem, baronie, nie popełniłeś żadnego przenie wierstwa? żadnej nie było intrygi, nic podejrzanego?
 — Jak to, posądzałaś mnie o coś podobnego?
 — Trochę, przyznaję, a nawet wiele. Co chcesz, jestem zazdrosną, mówię to otwarcie.
 — To źle! Jak możesz wątpić o mnie, który dla ciebie tylko żyję!
 — Kochasz mnie więc?
 — Uwielbiam! Dobrze wiesz o tem. Jesteś tego pewną.
 — Kochasz tyle, co dawniej?
 — Stokroć razy więcej! Jedyny mam cel życia, jedno marzenie. Dla czego nie chcesz urzeczywistnić go coprędzej, wszak w ciągu dwóch tygodni mogłabyś się nazywać baronową de Croix-Dieu?
 Pani Gavard wzruszyła lekko ramionami.
 — Znasz dobrze powody, odpowiedziała. Wyszedłszy za mąż, utracę prawo opieki nad synem, opieki, której wyrzec się nie chcę do ostatniej chwili z przyczyn bardzo ważnych. Dosyć zostałam pokrzywdzoną przez nieboszczyka mojego męża, który mnie pozbawił