Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 3.djvu/12

tąd dwa miljony świec przed oczyma. Ten twój przyjaciel powinien się trudnić zabijaniem wołów w rzezalniach dla rozrywki! Spojrzyj na mnie. Pięknie będę jutro wyglądał, jeżeli te znaki na twarzy przejdą w kolor fioletowy! Do kroć tysięcy piorunów, nie płaci się pieniądzmi za rzecz podobną! To wymaga krwi i mieć ją będę! mieć muszę!
 — Uspokój się!
 — Nigdy! a raczej uspokoję się wtedy, gdy nieco krwi upuszczę temu wściekłemu bokserowi!
 — Posłuchaj mnie...
 — Idź do djabła!
 — Mój przyjaciel uderzył cię może zbyt silnie i dwa razy, w miejsce jednego, przyznaję.
 — A! przyznajesz nareszcie? zawołał szyderczo Grisolles.
 — Skutkiem czego, mówił dalej Croix-Dieu, gotów jestem zmienić nasze pierwotne układy.
 — Do mnie to należy, przerwał Garybaldyjczyk, zostałem znieważonym, wybrałem szpadę, a sześć pchnięć ostrzem w brzuch tego młokosa, ułożą rzecz jak trzeba.
 Baron wzruszył ramionami.
 — Co zyskasz na tem? zapytał.
 — Zadowolenie zemsty.
 — Licha uczta, do czarta! Jesteś człowiekiem inteligentnym, lubisz się bawić, znasz wartość złota, masz kochanki.
 — Nie daję kobietom pieniędz! zawołał z gniewem Grisolles.
 — Być może, ależ kobiety nie stanowią jeszcze całej