Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1415

 — Wolna! — powtórzyła Małgorzata z uniesieniem radości. — Czy to być może?
 — Może być i to jest pewnem.
 — Ale jakim sposobem.
 — Mam w ręku dowód jej niewinności... dowód niezbity...
 — Jaki?
 — Zmarły przemówi... albo raczej przemówił.
 — Nie rozumiem... wytłómacz się...
 Paweł zabierał się do mówienia.
 Nie starczyło mu czasu.
 Woźny zawołał go po nazwisku, sędzia go wzywał.
 — Czekaj ciociu... — rzekł żywo — spodziewam się, że za kilka minut ci oznajmię, iż rozkaz uwolnienia Honoryny został podpisany...
 I młodzieniec wszedł do gabinetu sędziego śledczego.
 Urzędnik spojrzał z uwagą na niego, został uderzony szczerym i otwartym wyrazem jego twarzy, i uczuł dlań nagłą sympatyę.
 — Pan jesteś Paweł Lantier? — rzekł do niego.
 — Tak, panie...
 — Jesteś pan synem pana Paskala Lantier, znanego przedsiębiorcy?
 — Tak, panie...
 — Wezwałem pana jako świadka w sprawie panny Honoryny de Terrys...
 — Domyśliłem się tego i sam bym przyszedł, gdybyś pan nie był mnie wezwał, z prośbą, abyś mnie pan wysłuchał.