Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/821

 Dziewczę, uprzedzone przez instynkt serca, trafnie odgadło.
 W istocie był to Paweł.
 Wpadł jak uragan i potoczył ku Renacie, która o mało nie zemdlała, tak po największym niepokoju nastąpiła radość najwyższa.
 — Poświęciwszy pierwsze chwile tej radości, dziewczę które przyszło do pamięci zadrżało, zbladło.
 — Sam? — wyjąkało z pewnem wahaniem. — Sam pan jesteś?
 — Tak, sam... — odpowiedział Paweł głosem cichym i smutnym.
 — Dla czegożeś nie przywiózł pani Urszuli?...
 Student nie odpowiedział.
 — Czy nie chciała z panem jechać? — mówiła dalej Renata.
 Toż samo milczenie.
 — Ach! pan mnie przestraszasz! Czy się ma gorzej?
 — Ona już wcale nie cierpi...
 — Zatem ją wkrótce ujrzę?
 — Nie ujrzysz jej nigdy.
 — Dla czego??
 — Bo nie żyje...
 — Nie żyje! — powtórzyło dziewczę z pomięszaniem.
 — Tak, nie żyje, zamordowana.
 Renata wydała rozdzierający krzyk i ukryła zbladłą twarz w dłoniach.