Strona:PWM Żeleński Władysław 2.jpg

przez recenzenta niemieckojęzycznego „Krakauer Zeitung” błędnie określona jako „symfonia”). Prawdopod. również za sprawą Mireckiego, najpóźniej w 1. poł. 1859, ukazała się u Ricordiego w Mediolanie jego Sonata fortepianowa op. 5.
W 1857, na życzenie matki, Ż. podjął studia filoz. na UJ, które uwieńczył 1862 tyt. doktora na Uniw. Karola w Pradze, dokąd udał się 1859 dla pogłębienia swych muz. umiejętności. Rozpoczął tam lekcje gry fort. u A. Dreyschocka, ale wkrótce porzucił myśl o karierze pianist., koncentrując się na studiach kontrap. i gry na org. u J. Krejčiego; nie jest pewne, czy był formalnie studentem tzw. Praskiej Szkoły Organowej (Ústav pro církevní hudbu), której Krejči był dyr., czy raczej został jego prywatnym uczniem. W Pradze stworzył m.in. Pięć śpiewów z królodworskiego rękopisu, Sekstet smyczkowy op. 9 i kilka fragm. muzyki do Konrada Wallenroda, nawiązał też kontakty wydawn. i wyrobił sobie pewną pozycję jako kompozytor (jeszcze w 1873 wykonano tam jego Hymn orłów). Lato 1860 spędził w Tatrach, odbył też podróż do Lipska i Drezna, gdzie zetknął się z K. Lipińskim i poznał opery Ch.W. Glucka, które wywarły na nim wielkie wrażenie. 1865 wyjechał do Wiednia, był m.in. na spektaklach Tannhäusera i Lohengrina R. Wagnera; tamże zaprzyjaźnił się z A. Grottgerem. Obaj spotkali się nast. w Paryżu, gdzie Ż. z końcem 1866 rozpoczął studia kompoz. u N.H. Rebera w konserw. i pracował nad nigdy nieukończ. operą Dziwożona; Grottger stworzył wówczas znany portret Ż., jedno ze swych ostatnich dzieł. Po kilku miesiącach Ż. zre-