Strona:PWM Elsner Józef 2b.jpg

organizowaniu koncertów, na których wykonywano m.in. wczesne symfonie L. van Beethovena. 1802—25 pisywał recenzje i artykuły do czasopism pol., a 1811—19 był korespondentem lipskiej „Allgemeine Musikalische Zeitung”. 1814—25 działał w Tow. Muzyki Religijnej i Narodowej, którego był współzałożycielem. Przez wszystkie te lata rozwijał działalność pedag., ucząc śpiewu na terenie opery oraz „muzyki i śpiewania” w Szkole Dramatycznej Bogusławskiego. Potem wykładał teorię i komp. w prowadzonych przez siebie szkołach muz.: 1817—21 w Szkole Elementarnej Muzyki i Sztuki Dramatycznej, 1821—26 w Inst. Muzyki i Deklamacji, czyli konserwatorium, a 1826—31 w Szkole Głównej Muzyki, związanej wykładami z Uniw. Warszawskim. W tej uczelni wykształcił wielu pol. kompozytorów, wśród nich F. Chopina, którego uczył już od 1822. Jako nauczyciel trafnie ocenił talent Chopina, pisząc na świadectwie szkolnym: „szczególna zdatność, geniusz muzyczny”. Z Chopinem łączyły E. uczucia prawdziwej przyjaźni; świadczy o tym m.in. zachowana korespondencja: 6 listów E. do Chopina i 5 listów Chopina do E. W latach 1835—39 E. prowadził „wyższe kształcenie głosu” w Szkole Śpiewu przy Teatrze Wielkim, którego dyrektorem był K. Kurpiński, potem uczył jeszcze śpiewu w Inst. Guwernantek.
Uniwersalizm zainteresowań E. wyraził się także w jego żywym stosunku do zagadnień pol. folkloru; zbierał materiały dot. muzykowania lud., starał się uchwycić cechy melod. i metrorytmiczne pol. muzyki lud., szczeg. jej najstarszych przekazów, a ponadto muzyki ludów słowiańskich w ogóle. Jako kompozy-