Strona:PWM Niewiadomski Stanisław 3.jpg

nych wydarzeń muz. o zasięgu lokalnym i ogólnokrajowym: 1892 organizował dział polski na międzynarod. wystawie muz.-teatralnej w Wiedniu, 22–28 X 1910 — uroczystości lwowskie poświęcone obchodom 100. rocznicy urodzin F. Chopina i odbywający się w ich ramach I zjazd muzyków polskich (sekretarz generalny w komitecie obchodu rocznicowego), 1913 był przewodn. I zjazdu towarzystw muz. i śpiewaczych we Lwowie. Rozwinął szeroką działalność popularyzatorską: wygłaszał referaty i wykłady o tematyce muz. (m.in. 1897 wykłady na uniw. we Lwowie organizowane przez tow. kursów akademickich dla kobiet). Pełnił funkcję jurora w konkursach kompoz. i pianist. Od 1886 prowadził ożywioną działalność jako krytyk muz., pisząc sprawozdania i recenzje do dzienników lwowskich („Gazeta Lwowska” i „Dziennik Polski”) oraz korespondencje do pism warsz., m.in. do EMTA. 1902–14 zamieszczał recenzje i felietony muz. wyłącznie w „Słowie Polskim”, zyskując z czasem pozycję najbardziej wpływowego krytyka w środowisku lwowskim.
Lata 1914–18 spędził w Wiedniu, gdzie kierował filią konserw. lwowskiego, zorganizowaną dla licznych uchodźców, uczniów tej uczelni; kadrę pedag. tej placówki stanowili przeważnie profesorowie lwowscy ewakuowani do Wiednia. N. założył też pol. chór miesz. przy kościele Zmartwychwstańców w Wiedniu. Powróciwszy do Lwowa objął w sezonie 1918/19 stanowisko kier. opery w Teatrze Miejskim; 5–11 V zorganizował tam cykl Moniuszkowski ku uczczeniu 100. rocznicy urodzin kompozytora, prezentując Halkę (we własnej reżyserii), Hrabinę, Straszny dwór, Verbum nobile, Flisa. 1918–21 redagował „Gazetę Muzyczną”.
W 1919 przeniósł się na stałe do Warszawy powołany na stanowisko prof. w Państw. Konserwatorium Muz.; uczył estetyki (do 1924), historii muzyki (do 1928) i instrumentoznawstwa (1924–27). W l. 1927–31 był dyr. Instytutu Muz. im. A. Grudzińskiego. 1924 założył w Warszawie Stow. Pisarzy i Krytyków Muz. i był jego długoletnim prezesem. Działał w Warszawskim Tow. Muzycznym, pełniąc funkcje pierwszego przewodniczącego powstałej 1925 sekcji współczesnych kompozytorów pol., prezesa sekcji Chopinowskiej i wiceprezesa sekcji Moniuszkowskiej. Był jednym z członków założycieli i członkiem zarządu powstałego 1934 w Warszawie Inst. F. Chopina. W Warszawie kontynuował działalność public.; współpracował z „Rzeczypospolitą” (1924), „Warszawianką” (1924–27), „Dniem Polskim” (1928–31), „Kurierem Polskim” (1931–36). Ponadto zamieszczał artykuły w „Muzyce”, „Gazecie Porannej” (1932), „Lwowskich Wiadomościach Muzycznych i Literackich” (1925–31) i lwowskim „Wieku Nowym”, poznańskim „Przeglądzie Muzycznym” (1929), przemyskiej „Orkiestrze” (1930–36), katowickim „Śpiewaku”,