Strona:PWM Ogiński Michał Kleofas 2.jpg

biorowe z Rosją i Prusami, ale 1794 wziął udział w powstaniu kościuszkowskim. Po klęsce powstania wyjechał do Wenecji, a jego majątek został skonfiskowany. Z ramienia Komitetu Ocalenia Publicznego poszukiwał wsparcia w Konstantynopolu, niestety bezskutecznie. 1797–98 przebywał w Paryżu, gdzie poznał osobiście Bonapartego. Przez kilka lat mieszkał w Brzezinach k. Warszawy; pod koniec 1801 uzyskał zgodę na powrót do Rosji pod warunkiem złożenia przysięgi na wierność carowi Aleksandrowi I; zamieszkał wówczas w Zalesiu k. Wilna. Podczas kampanii 1812 przyjął postawę lojalną wobec Aleksandra I. Po 1812 prowadził gł. działalność lokalną: związał się ze środowiskiem inteligenckim i kult. Wilna, organizował przedstawienia i koncerty, był prezydentem Tow. Typograficznego i członkiem Tow. Dobroczynności. 1823 z powodu choroby drugiej żony, wł. śpiewaczki M. Neri, osiadł na stałe we Florencji; tamże zmarł i został pochowany, najpierw na cmentarzu przy kośc. Santa Maria Novella, potem w grobowcu w bazylice Santa Croce. Z pierwszą żoną, Izabelą z Lasockich, miał dwóch synów: Tadeusza Antoniego (1798–1844, autora Marche à quatre mains) oraz Franciszka Ksawerego (1801–37), kompozytora m.in.: Trois polonaises, Wwa ok. 1825 F. Klukowski, 3 polonezów, Wwa 1827–28 A. Brzezina, Romance „Le page blessé à Pavie”, tekst fr. L. Chodźko, wyd. Petersburg b.r., Trois romances: 1. Le lis oraz 2. Le retour du Croisé, sł. wg W. Scotta, 3. Triolet, sł. T. Zan, Wwa 1829 J.