Strona:PWM Wars Henryk 3.jpg

nia brygada (1938), Włóczęgi (1939) i Wielka droga (1946, pierwszy powojenny film zrealizowany we Włoszech); komponował również muz. do filmów w reż. J. Gardana — Wyrok życia (1933), Czy Lucyna to dziewczyna? (1934), Pani minister tańczy (1937), M. Krawicza — Szpieg w masce (1933), Paweł i Gaweł (1938), Sportowiec mimo woli (1940), H. Szaro — Ordynat Michorowski (1937), Trójka hultajska (1937), Kłamstwo Krystyny (1939), L. Trystana — Dwa dni w raju (1936), Piętro wyżej (1938).
W latach 30. W. dyrygował w teatrach rewiowych (Morskie Oko, Cyrulik Warszawski), występował jako pianista jazz., był kier. muzycznym i dyryg. w wytwórni pł. Syrena Rekord oraz prowadził koncerty organizowane przez Stow. Muzyki Symfonicznej (1938-39).
Po wybuchu II wojny świat. W. został zmobilizowany i brał udział w kampanii wrześniowej. Wzięty do niewoli niem., uciekł z transportu kolejowego i przedostał się do Lwowa, gdzie w 1940 utworzył zespół muzyki rozr. Tea-Jazz z E. Bodo, który prowadził konferansjerkę. 1940-41 zespół ten kilkakrotnie koncertował w ZSRR, a 1942 został przyłączony do Armii Andersa. Z II Korpusem Polskim wyjechał W. do Iranu; stojąc na czele zespołu Polish Parade utworzonego gł. z muzyków lwowskiego Tea-Jazz skomponował wiele piosenek i musicali, które częściowo zaginęły. W wydanym w Rzymie 1946 albumie Piosenki z plecaka Helenki Ref-Rena (F. Konarskiego) zachowały się m.in. takie komp. W., jak Ochotniczka Helenka, Może dzień... może rok, Po mlecznej drodze, Polacy do broni i Za pięć dwunasta. Szlak wojenny W. prowadził z Teheranu przez Bagdad i Palestynę do Włoch, gdzie po zakończenieniu działań wojennych został udekorowany medalem Cavaliere della Croce przez ostatniego króla Włoch, a zespół Polish Parade otrzymał nagrodę za najlepszy zespół muz. wśród aliantów.
W 1947 W. wyemigrował do Stanów Zjedn. i osiedlił się w Los Angeles. Najpierw pracował jako kopista i aranżer, a od 1951 przez 20 lat pisał muzykę filmową; współpracował z wytwórniami Columbia, Universal, Twentieth Century Fox, MGM, United Artists i Paramount, komponując muzykę do ok. 30 filmów i seriali telew. W latach 50. często pisał muzykę z in. kompozytorami film. (Daniele Amfitheatrof, Mischa Bakaleinikoff, Paul Metz, Arthur Morton, Hans Salter, Clifford Vaughan), dlatego też jego nazwisko nie zawsze było wymieniane w czołówce filmu. Pierwszy amer. film W. to Chained for Life (reż. H.L. Fraser, 1951); do najbardziej popularnych należą: The Big Heat (reż. F. Lang, 1953), Ski Crazy! (reż. G. McLean, 1955), Seven Men from Now (reż. B. Boetticher, 1956), China Doll (reż. F. Borzage, 1958), The Little Shepherd of Kingdom Come (reż. A.V. McLaglen, 1961), Flipper (Mój przyjaciel delfin, reż. J.B. Clark, 1963), Daktari (reż. P. Landres i O. Lang, 1966) i Fools' Parade (reż. A.V. McLaglen, 1971).
W. był także kompozytorem muzyki symfonicznej. Odkryte w 2002 rękopisy 4-cz. Symphony No. 1 na ork., suity ork. City Sketches, Sonatiny na ork. (dedyk. M. Ravelowi), Koncertu fortepianowego, uwertury ork. Maalot for Orchestra, Adagio for Orchestra, Religioso for