Strona:Pisma VII (Aleksander Świętochowski).djvu/021

wymordował nieprzyjaciół, odezwał się, że powinni go nagrodzić tobą.
 Orla. Najmiłosierniejszy z bogów, spraw, niech szczęście ciągle tańczy przed nimi, śmieje się i wabi ich w najdalsze okolice.
 Arjos. Gdzie ukryłaś dzieci?
 Orla. Stary je tu ułożył w żłobku skały i uśpił.
 Arjos. To moje, prawda Orlo, tylko moje? Ty do nikogo nie należałaś?
 Orla. Jak serce twoje tylko do ciebie.
 Arjos. Czemuż urodziłaś dwoje?
 Orla. Nie wiem. Ale patrz, chłopczykowi ja dałam twarzyczkę, a dzieweczce ty.
 Arjos. Tak, wierzę ci, gołąbko. Dobry staruszek także śpi?
 Orla. Osłabł.
 Arjos. Nie oddycha — sztywny — umarł!
 Orla. Z głodu. A dzieciom przygotował śniadanie z kilku jajek ptasich i poziomek.
 Arjos. Zawsze był dla mnie dobry i ojcem moim się nazywał. Zacny człowieku, pocałowałbym duszę twoją, gdybym wiedział, gdzie ona przy twoim ciele siedzi. Niech ci w niebie wszystkie rozkosze służą.
 Orla. Trzeba go ziemi oddać.
 Arjos. Nie mam czem ani wykopać grobu, ani dobyć ognia. Zresztą nie można zapalić stosu, bo by nas dymem zdradził.