Strona:Pisma VII (Aleksander Świętochowski).djvu/060

głód. Gdy Arjosa i Orlę przywiodą, oddam wam resztę zapasów, a sam ich nie dotknę. Tylko jeden dzień wytrzymajcie, skoro tego żądają bogowie!
 Zmik. Tak, żądają. Jeżeli nie będziecie im posłuszni jeżeli pokutą nie wyjednacie ich pomocy w schwytaniu Arjosa i Orli, jeżeli wina tych grzeszników obciąży całą gromadę, bogowie wypuszczą na was wszystkie choroby i plagi, odetkają wulkany, zgładzą brzegi rzek, włożą sobie ziemię na ramiona i strząsną z niej ludzi w wodę. Uważajcie! Już nawet złe duchy oblatują nas wokoło, siadają na drzewach, powietrze od nich gęstnieje... Trzeba je siecią wyłowić, uwięzić, zakląć, a bogów prosić, ażeby je wymietli silnym wiatrem.
 Alrun. Czarodzieju, ratuj nas od nieszczęścia!
 Głosy. Ratuj!
 Przerażony tłum rozproszył się i ukrył w szałasach.
 Alrun. Czy ty rzeczywiście dostrzegłeś duchy?
 Zmik. Całe roje.
 Alrun. Czemu ja ich nie widzę i nie czuję?
 Zmik. A czy widzisz i czujesz w tej chwili komara na swym karku?
 Alrun. Nie.
 Zmik. A jednak on na nim siedzi. Tak samo duchy.
 Alrun. Gdybym ja mógł najgorsze złapać, poodłamywałbym im skrzydła i poukręcał głowy jak wróblom.
 Zmik. Raz udało mi się zwabić je w wydrążoną ty-