Strona:Poezje Teofila Lenartowicza1.djvu/072

Ta strona została uwierzytelniona.

Czas i pustka są niczém, gdy kto miłość przechowa.
To serce się nie znuży,
Ono ci wciąż powtórzy:
Pamiętaj!

Pamiętaj o mnie, kiedy przebywszy wiele,
Spoczynku doznam do końca wierny tobie,
Pamiętaj o mnie, kiedy na moim grobie
Samotne kwiecie przed tobą liść rozściele,
Ja cię nie ujrzę, droga, lecz dusza co nie ginie,
Z dalekich krańców świata jak wierna siostra spłynie.
I śród nocy milczącéj,
Usłyszysz głos szemrzący:
Pamiętaj!...