Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/61

 — Kiziu angorska — zaczęła nieśmiało, nie wiedząc, czy to kotkowi do gustu przypadnie. — Proszę, przybliż się do mnie i objaśnij mnie, jaką drogę mam wybrać, aby się stąd wydostać.
 — Dużo, bo zależy od tego, dokąd właściwie zmierzasz? — odparł kot.
 — Ja sama nie wiem dokąd! — przyznała się Alinka — bylebym...
 — W takim razie to obojętne, w którą stronę podążysz!
 — Bylebym — kończyła dziewczynka gdzieśkolwiek dotarła.
 — O, dojść to dojdziesz napewno, jeżeli nóg szczędzić nie będziesz.
 Uznając słuszność odpowiedzi kota, Alinka inne zadała pytanie.
 — Jacy mieszkańcy zaludniają tę okolicę?
 — W tym kierunku — rzekł kot, unosząc prawą łapę — mieszka kapelusznik, a w tamtym — tu podniósł lewą — zając marcowy. Możesz odwiedzić jednego lub drugiego, obaj są zwarjowani.
 — Nie chcę mieć do czynienia z warjatami — wybuchnęła Alinka.
 — Na to niema rady — miauknął kot — my tu wszyscy jesteśmy szaleni. I ja, i ty.
 — Skąd wiesz, że ja jestem szalona? — zawołała dziewczynka z oburzeniem.