wizji od prolongowanych weksli — pod warunkiem, że odnośna Spółka posiada najmniej 10-tą część swego majątku, tj. funduszu rezerwowego i udziałowego, ulokowanego w akcjach Banku Związku. Po 5 proc. zaś od Spółek, które mniej posiadały akcji bankowych.
Wysokość kredytu była unormowaną w ten sposób, że Spółkom przysługuje prawo do kredytu w ⅓ wysokości własnego majątku. Spółki żądające wyższego kredytu, otrzymywały go za uchwałą Rady Nadzorczej na polecenie Patrona, jako kuratora Banku Związku.
Co do kapitałów, złożonych w Banku Związku, to tenże płacił za nie 4 do 4½ proc. Mianowicie Bank Związku płacił niezależnie od wysokości dyskonta Banku Rzeszy 4 proc., od kapitałów, płatnych każdego czasu, 4⅒—4½ proc., od kapitałów, płatnych za miesięcznem, kwartalnem i półrocznem wypowiedzeniem.
Jakkolwiek polityka taka nie uwzględniała wszystkich życzeń i żądań spółkowych, wszakże nieda się zaprzeczyć, że robiła daleko idące koncesje na rzecz Spółek.
W porównaniu z polityką Banku Włościjańskiego, przedstawiał Bank Związku dla Spółek istotne korzyści, które mimo trudnych warunków od samego początku, jeszcze za Patronatu Szamarzewskiego, znalazły wyraz w cyfrach bilansowych.
Stosunek Spółek do nowej centrali, o ile chodzi o kredyt, wyraża się w tym czasie przeważnie w dyskontowaniu weksli. Ruch, jaki w tym względzie zapanował, przewyższał niemal od samego początku pierwszą centralę. Mimo, że Bank Włościjański w roku 1878-ym przy tej samej, a nawet mniejszej liczbie Spółek, osięgnął swe maximum w 298 tys. weksli dyskontowanych, liczby Banku Związku przedstawiają się przy końcu roku jak następuje:
| 1887 | 1888 | 1889 |
| 273 | 459 | 726 tys. |
