Strona:Siostry bliźniaczki from Kuryer Codzienny Y1896 No35 part3.jpg

 — To znaczy, że nie ufają ci.
 — Ufają, ale może ci się nie udać, może w ostatniej chwili zabraknąć ci odwagi, a w takim razie dane pieniądze byłyby stracone.
 — Tem gorzej dla wersalczyków! Nie mam ochoty ryzykować głowy bez zadatku.
 — To ostatnie twoje słowo?
 — Ostatnie.
 —Ile żądasz?
 — Nie będę wymagającym; dasz tysiąc franków.
 — Mam przy sobie zaledzie kilka luidorów.
 — Więc idź do domu po więcej.
 — A nie zawiedziesz?
 — Daję ci słowo uczciwego człowieka.
 Merlin zrobił grymas, którego towarzysz jego nie mógł widzieć w ciemności, złożył nóż i schował go do kieszeni, następnie wyjąwszy portmonetkę, wziął z niej złożony tysiąc-frankowy bilet bankowy i podając go rzekł:
 — Masz tysiąc franków.
 — A czy nie fałszywe? — zapytał Duplat.
 — Życzę ci mieć takich wiele.
 — Dziękuję! a teraz chodźmy wypić po kieliszku.
 — Dobrze, ale jeszcze parę słów.
 — Mów prędko, bo tutaj zimno.
 — Zaciągnęliśmy się więc obaj do służby rządu wersalskiego, ale, ażeby, nie utracić zaufania Komitetu centralnego, powinieneś okazywać mu wielką gorliwość i wierność.
 — Bądź spokojny! Będą mi tak wierzyli, jak ja wierzę tobie.
 — Jeszcze jedno: zostaw księży w spokoju i nawet broń ich w razie potrzeby, jeżeli znajdziesz sposobność i jeżeli cię to nie narazi.
 — Trudno mi będzie patrzeć na tych niegodziwców, ale skoro tego wymagasz, więc zastosuję się do twego żądania. Chodźmy już, bo mi zimno.